Αγιοπαυλίτης οντας για πολλά χρόνια και κυρίως στα παιδικά μου χρόνια τον γνώρισα και τον εζησα από κοντά. Σεμνός, ταπεινός στεκόταν με ένα μοναδικό τρόπο στους ανθρώπους που του εμπιστευτηκαν τα προβλήματα τους. Απο το Ναό του Αγίου Παύλου πέρασαν αυτές τις δεκαετίες πολλοί ιερείς αλλοι για μεγάλο χρονικό διάστημα αλλοι για μικρό, εκείνος όμως παντα εδινε τη ζωή του εκει στην εκκλησία, ετρεχε πάντα μεχρι και την τελευταία στιγμή να κοινωνήσει τους αρρώστους που δεν μπορουσαν να έρθουν στο ναο λόγω προβληματων υγείας, νουθετουσε εν Κυρίω με ενα ανεπανάληπτο τροπο και βοηθουσε με το τρόπο αυτό να επιστρέψουν άνθρωποι στο Θεό. σε μια πολύ δύσκολη περιοχή όπως αυτή εχει εξελιχθεί τις τελευταιες δεκαετίες και με τη πληθυσμιακη μείωση του χριστιανικου ποιμνιου εκείνος εκτός των αλλων συνέχιζε το κατηχητικό έργο. Εφυγε σε αναστάσιμη περιοδο για τους ουρανους. Καλό Παραδεισο θα τον θυμόμαστε πάντα αλλά και εκεινος απο κει ψηλά θα χει το πιστεύω μεγάλη παρρησία στο Θεό. Χριστός Ανέστη!
